Revèrts miracloses

A Ais la capèla, del temps de Gutembèrg, los pelegrins i venián a còps de milierats per venerar las relíquias balhadas a Carlesmanhe en tèrra santa : lo vestit de Maria quand enfantèt, las borrassas de l’enfant Jèsus, lo panhe que lo salvaire aviá sus la crotz.

Los pelegrins avián pas lo dreit de tocar aquelas preciosas relíquias e encara mens lo de ne préner un bocin. Tanben, per n’aver quicòm, un còp tornats a l’ostal, que contunhariá de los aparar de las àrpias del demòni, de los solaçar del patiment, de los garir de la malautiá e que los ajudariá a se ganhar lo salut, se crompavan un miralh qu’acaravan cap a las relíquias o cap al santuari per n’aver lo revèrt que i daissava la siá pesada, quitament se se vesiá pas. Aital los pelegrins se’n tornavan en çò siu ambe, sul còr, estropat dins un pelhòt, lo miralh e lo rai de lutz miraclòs qu’embarrava. Dins un esperit crestian de frairetat ne podián far profeitar los sius parents e amics e los malastrucs qu’avián pas l’astrada ni benlèu l’enveja de poder anar a Ais, en los fasent passar de la man a la man lo miralh.

Mas segurament que cap de pelegrin pensèt pas de se botar d’esquina a las relíquias, de tenir lo miralh a cap de braces o al cap d’una bròca, de tal biais d’i aver dedins lo siu revèrt e lo rai de lutz miraclós abarrejats.

S’èra estat lo cas, lo Gutembèrg que fabricava e vendiá aqueles miralhs auriá inventat, en mai de l’estampariá, la fotografia e l’auto-retrach - « selfie » en francés – virtuals.

tornar a la lista