recompensa nadalenca

Quand èri drollet, los parents me disián que lo Paire Nadal me portariá çò que me fasiá enveja se m’ac meritavi. Per èsser contentat, caliá èsser suau, brave, obesissent, trabalhaire.

- Lo Paire Nadal recompensa los mainatges que s’ac meritan, me disiá lo papà. Se fenhantejas a l’escòla, s’ajudas pas a recaptar la taula o a apasturar lo bestial, se brigalhas una vitra ambe la fronda, s’escotas pas, e ben auràs pas res.

Çaquelà, vesiái que d’unes camaradas quèran aissables, que fasián damnar lo mèstre e los parents, que tormentavan lo canh e los gats, que brigalhavan tot çò que tocavan, avián per Nadal un molon de presents que me fasián badar. E aquela injustícia me tafurava.

- Perqué m’a pas portat la canavèra e la garrabusta, o lo chaval de fusta, o la carabina a capsula ? Pr’aquò, soi estat suau, ai plan trabalhat a l’escòla...

Quand pausavi aquelas questions, lo papà me respondiá :

- Òc ben, siás estat plan brave; mas lo Paire Nadal es pas ric e deu contentar totes los mainatges. Te cal èsser rasonable, pas demandar l’impossible. Te portarà pas que çò que te far vertadièrament mestièr. N’i a que son mai malastrucs que tu e que deu contentar en primièr.

Una annada que li aviái comandat una veitura a pedala, que m’èri susvelhat, qu’aviá pas recebut cap de repotegada, qu’èri estat primièr de la classa cada mes, descobriguèri davant la chiminèia una boita que conteniá una pichona veitureta de far córrer de gràpias o sus la taula.

Lo papà creguèt bon d’ajustar :

- A, veses que te l’a portada, la veitura !

La veitura, aguèri enveja de l’espotir. E al Paire Nadal, que se trufava del monde, arrestèri d’i creire.

tornar a la lista