Las granhotas

Ovidi conta dins las metamorfòsis la legenda de Latona. La divessa que fugissiá la colèra de Junon ambe dins los braces los bessons Apollon e Diana, arriba en Licia, desassedada prèp d’una clòta. Mas los païsans qu’i èran a copar canas l’empachan de se sarrar de l’aiga, e, pas brica esmoguts de la maire e dels nenets que paravan los braces, bolegan la baldra per la trebolar, li cridan dessús, l’amenaçan e l’insolentan.

Alavetz, la divessa arrèsta de los suplicar, e, levant los braces al cèl, s’escrida : « demoratz-i eternalament dins la vòstra sanha ! »

Es aital que los païsans venguèron de granhòtas. Mas nos conta lo poèta, dins l’aiga, contunhèron a plec de gargalhòl de deslargar ofensas, escòrnas, grossieretats. I devián demorar dincas a la fin dels tempses.

Uèi, ausissèm de quora en quora, encara mai dempuèi qualque temps crits d’aborriment, d’asirança, d’exclusion. Quitament s’es pas la sason e se sèm dins un periòde de secada, me disi que las granhòtas de l’Ovidi son sortidas de la sanha, que se son escampilhadas un pauc pertot suls cinc continents, en sautant de malhum en malhum, e que benlèu, se son tornadas tresmudar en òmes, mas que contunhan de cridar, gaunhas conflas e uèlhs desuelhats per rebutar lo desassedat que se sarra, de paur que los vengue trebolar l’aiga.

tornar a la lista