La dóna Administracion

Aviái, per un còp, lo telefonet pels dits e lo daissèri tindar pas qu’un còp. Aguèri pas léser de dire : « Òc, digatz ?» qu’una votz femenina, mas un bocinèl metallica, m’anoncièt : « Bonjorn, aquò’s un messatge important de l’Administracion francesa ... »

- Tè, me diguèri, ara l’Administracion a lo pensament e la volontat de se sarrar dels sius administrats, e çò que dison al mai naut nivèl es pas lenga de pelha mas vertat vertadièra !

Çaquelà, me podiái pas empachar de tremolejar un bocin, perque, dincas ara, a cada còp que l’Administracion s’èra interessada al paure ciutadan que soi, èra per me prene en fauta, me balhar un avertiment, me far pagar una amenda, un verbal o m’anonciar una novèla taxa. Mas dincas ara los messatges de l’Administracion èran jos la fòrma de letras o dempuèi que sèm sus las autopistas de la comunicacion e que sèm venguts modèrnes, de corrièls. E de mai, èra totjorn una administracion, las talhas, la prefectura, la securitat sociala... e non pas l’Administracion.

Aguèri pas léser de soscar plan de temps, que la frasa foguèt seguida d’un silenci e la comunicacion copada. Demorèri un momenton entreprés, en balanç, puèi, comprenguèri : aquel silenci, èra aquò lo messatge de l’Administracion. Aquò voliá dire que l’Administracion aviá pas res a me dire, un pauc coma del temps qu’avián léser d’escriure, de quora en quora, letras a d’amics e qu’avián pas res a lor dire, levat que pensàvem a eles, qu’èran totjorn presents dins lo nòstre còr.

Gausèri pas tornar compausar lo numerò que s’èra afichat per La mercejar d’aquela aimabla atencion. Cal pas passar l’òsca ! Pleguèri lo telefonet, tot regaudit e pertocat que l’Administracion francesa, pensèsse a jo, paure ciutadan perdut dins la molonada, existent dincas ara pas que per un numerò INSEE.

tornar a la lista