E sustot la santat

Es la costuma pels vòts del cap de l’an de se desirar la santat : « ...e sustot la santat, en primièr la santat ! »remenam cada an milierats de còps.

Plan evidentament, la santat es l’element lo mai universal, lo mai federator, lo mai transversal, d’una classa a l’autra de la societat, que tot lo monde a lo siu « capital santat » coma dison los economistas, que, sens la santat podètz pas profitar de tot çò que vos poiriá portar la mai bèla fortuna del monde. La santat, aquò’s lo consensus ni d’esquèrra ni de dreita, ni dels que son en camin en avant o de recuolas o en travèrs o que demòran sus plaça.

Çaquelà, desirar la santat jos-entend de desirar tot çò que la pòrta, la manten e de s’estalviar tot çò que la pòt roïnar. Desirar la santat es desirar de se poder pro noirir, de manjar a la siá talen e de poder manjar pas que de productes sanitoses e sens cap de poisons ; desirar la santat es desirar de se desassedar d’una aiga canda sens nitratas ni pesticidas, e de poder alenar un aire pur, sens micro-particulas o gazes toxics ; desirar la santat es desirar un trabalh sens una penibilitat fisica que vos brigalha lo còs, ni sens las ànsias – stress en francés -, sens l’adeliment – burn out en francés -que vos degalha l’esperit ; desirar la santat es desirar, quand aquela trantalha, de se poder trapar un mètge, un especialista sens esperar setmanas o meses, una plaça a l’espital, o, se se’n vira, a las urgéncias, prèp de l’ostal.

Desirar la santat es fins finala desirar un monde melhor que lo profit i senhoreje pas mai en mèstre per la nos roïnar.

Desirar la santat es desirar l’utopia.

Aital, personalament la gausi pas pus desirar. Çaquelà, vos desirarai de gardar l’esper a l’aveniment d’un monde melhor que i posquèssem viure uroses e ... en bona santat !

tornar a la lista