Cridas a dons

Un còp èra, los pecaires, per se ganhar lo perdon e la remission dels sius pecats e se meritar lo salut, devián far peniténcia ; pregàrias, jun, pelegrinatges mai o mens longs, segond los grases de las fautas comesas. Rai una pregària o un jorn de jun, mas un pelegrinatge, aquò’s un autre afar. Tanben, los pecaires que n’avián los mejans avián la possibilitat de pagar un desprovesit que fasiá lo pelegrinatge a la siá plaça.

Trapèron apuèi un autre biais de far : puslèu que de pagar qualqu’un que faga la peniténcia a la siá plaça, lo pecaire se podiá crompar l’indulgéncia en balhant l’argent directament a la Glèisa. Tot aquò concernís pas que la justícia divenca, e uèi, coma avant, un còp en règla ambe lo cèl, demòra als copables e als criminals de remendar tanben los damatges, los prejudicis faits als autres e de se plegar a la justícia temporala d’aicí aval.

Sembla, ara, que la Glèisa, a l’encòp temporala e espirituala, vòlga reconéisser la siá responsabilitat dins los delictes e crimis comeses per d’unes dels sius prèires, e ne indemnizar las victimas. Per aquò far, demanda als sius fisèls de l’ajudar dels sius dons. Aital, a la revèrs de las indulgéncias, los qu’an pas pecat balhan d’argent per remendar lo mal qu’an fait los qu’an pecat.

Un pauc coma aqueles colpables que, se disent tròp paures per ac far eles meteisses, lançan eles tanben una crida als innocents per pagar la caucion que los permetriá de sortir de preson.

tornar a la lista