L'avet de nadal

A la fin del sègle VIII, contan las vièlhas legendas, lo Bonifaci, arribèt dins un vilatge d’Alemanha que lo monde i adoravan un casse grandàs, que, per ne far lo torn, caliá mai d’un òme, que la cabelha i semblava tocar lo cèl, un arbre gigantàs, l’arbre sacrat del diu Tòr.

Lo Bonifaci lor diguèt : « Adoratz un diu fals ! » E, per los convéncer, se prenguèt una pigassa e entemenèt la camba de l’arbre.

D’unes dison que, primièr miracle, sufiguèt al sant pas que qualques còps de pigassa per abatre l’arbre. Mas sustot, lo gigant en tombant, espotiguèt totes los arbres de l’entorn, totes, levat, segond miracle, un avet que demorèt quilhat.

« D’ara endavant, çò diguèt lo Bonifaci, aqueste arbre serà lo de l’enfant Jèsus. »

D’aquel moment, se botèron a plantar, en Alemanha, jovents avets per celebrar la naissença del Messiàs.

Mai tard en plaça de plantar un avet n’anguèron copar un dins la forèst per lo botar dins l’ostal. Aquela practica s’essent generalizada pertot dins lo monde crestian, per enfaciar la demanda en avets, ne calguèt far la cultura que ocupa, ara, en França cinc mila ectaras.

E d’unes veiràn, benlèu, en Bonifaci un dels primièrs a destrusir la selva primitiva per la remplaçar per una de plantacion.

Nani, respondon los professionals de l’avet de Nadal ; aquela cultura se fa pas que sus de tèrras que l’agricultura i es pas possibla e que serián demoradas en bosigas...

L’impacte ecologic, la pesada carbona qu’entrainan la cultura, la copa, la culhida e lo transpòrt de l’avet, plan segur, lo brave sant i podiá pas pensar ! Mas apondon los professionals, l’avet, en creissent, empresona de carbona....

Brave monde, contunhatz de quilhar l’avet de Nadal dins la vòstra sala : se los cresèm, l’arbre de Bonifaci contribuís pas a destrusir la planeta, mas, al contrari, l’apara.

tornar a la lista