Année

L’ascensor de Canhac

Un jorn, lo nebot menèt lo Guston visitar lo musèu de Canhac de las minas. Las bilhetas crompadas, aprèp un pichon expausat del guide, se trapèron ambe un desenat de personas, totas equipadas d’un casca, dins l’ascensor que los deviá menar dins la ventralha de la tèrra.

La pòrta barrada, lo guide quichèt sus un boton, e la cabina, aprèp una fòrta brandida que faguèt tresplombar totes los passatgièrs, entemenèt la davalada, animada d’un leugièra tremolina. Totes demoravan muts, e s’ausissiá pas que lo leugièr bronziment de las carrèlas. Aquò durèt pas longtemps : un autra brandida e l’ascensor s’èra arrestat. Ja lo guide aviá dubèrt una segonda pòrta e convidava lo monde a sortir : èran jos la tèrra, dins una galariá de l’anciana mina que n’entemenèron la visita. Al cap d’una ora que lo Guston aviá pas vista passar, lo guide los menèt a una pòrta que dobriguèt. Lo Guston ne manquèt tombar de cuol : se trapavan un còp de mai dins la sala del musèu que n’èran partits !
- Mas, demandèt, qu’es aquel mistèri ? Totara avèm davalat, macarèl, e ara nos trapam al meteis nivèl !
- Òc ben, li respondèt lo guide en s’escapant lo rire, l’ascensor es una engana ! Sètz pas davalat d’un centimètre.
- Pr’aquò, l’ascensor, l’ai plan sentit bolegar !

Quand lo nebot e el foguèron dins la veitura, sul camin de l’ostal, lo Guston, qu’aquel afar de ascensor tafurava i tornèt :
- Me’n seriái fait crestar que davalàvem per de bon!
- Òc ben, li respondèt lo nebot, an plan fait las causas per nos enlusernar.

Lo Guston demorèt soscaire e mormolhèt en brandissent lo cap :
- Valent a dire que l’ascensor de la mina es un pauc coma l’ascensor social. Te convençon que t’enauças cap a una condicion melhora, mas al primièr auvari, t’avisas que siás pas pujat d’un pel, o pièger, que siás davalat !

tornar a la lista